Kryeministri Hristijan Mickoski, në fjalimin e tij në Festivalin Folklorik Maqedonas të Prespës në Bashkinë e Pustecit, në Shqipëri, tha se Pusteci është provë se përkatësia nuk fshihet, se rrënjët mbeten, edhe kur fryjnë erëra të forta mbi të, dhe se ka njerëz që nuk presin mirënjohje, por vetëm mundësinë për të vazhduar aty ku të tjerët do të hiqnin dorë.

Faleminderit që e mbani atë heshtje të mbushur me forcë. Faleminderit që mbetët vetvetja. Dhe ju premtoj, ky vend do të dijë t’jua shpërblejë me respekt, me punë dhe me mbështetje të vazhdueshme. Rroftë të gjithë ata që ruajnë identitetin e tyre me dinjitet. Rroftë komuniteti që nuk njeh kufij, por vetëm vlera të vërteta, theksoi Mickoski.

Ai shtoi se kohët e fundit kemi qenë dëshmitarë se si po përpiqen të na mohojnë, të na teprojnë me sinkronizimin, të na bëjnë modernë, të na fshijnë dhe të përpiqen të kontestojnë gjithçka që është maqedonase.

Por ajo që shoh dhe ajo që ndiej në Pustec është një frymëzim i madh për mua që të vazhdoj të mbështes maqedonasit kudo në botë dhe të tregoj se jemi maqedonas, me një identitet të veçantë shekullor, që flasim gjuhën tonë amtare, të ndryshme nga të gjitha gjuhët ballkanike. Ne jemi maqedonas krenarë dhe do të mbetemi të tillë, theksoi Mickoski.

Duke u theksuar të pranishmëve se janë qytetarë besnikë të Shqipërisë, ai u tha atyre se mund ta shohin atë dhe Qeverinë si vëlla dhe mik, dhe se mund të mbështeten në ndihmë për gjithçka që u nevojitet.

Pas shtatë vitesh poshtërimi kombëtar dhe plaçkitjeje nga politikanë që për fat të mirë tani janë në të kaluarën, Maqedonia ka përjetuar një rilindje ekonomike dhe kombëtare për këto 13-14 muaj. Ne nuk jemi as grekë, as bullgarë, as serbë, por jemi maqedonas, në Shqipëri dhe kudo në botë, tha Mickoski.

Në fjalimin e tij drejtuar banorëve të Pustecit dhe Prespës, Mickoski theksoi se beson se një komb përbëhet pikërisht nga kjo, lidhja midis njerëzve që e ndiejnë atë si të tyren, pavarësisht se ku jetojnë.

Dhe kur jemi afër dhe kur jemi larg, kur jemi në atdhe ose jashtë tij, ndjenja, identiteti, përkatësia mbeten të njëjta. Vendi juaj në këtë histori është i veçantë. Jo vetëm sepse jemi gjeografikisht në vende të ndryshme, por sepse në fund të fundit, ju jeni thellë në zemër të atdheut tonë. Ju jeni sinonim i këmbënguljes, i besnikërisë së qetë, i dinjitetit dhe modestisë në të njëjtën kohë. Dhe kur askush nuk ju pyeti, dhe kur nuk u përmendët, ju mbetët ai që jeni. Dhe ju mbetët besnik ndaj vendit në të cilin jetoni, tha Mickoski.

Ai shtoi se gjatë dekadave të fundit, shumë gjëra kanë ndryshuar, politikat, qeveritë, kufijtë, por ato kanë mbetur të qëndrueshme.

Këtu, gjuha maqedonase nuk është diçka që mbahet me zakon, por diçka që transmetohet me dashuri. Këtu, kënga, zakonet, kujtimet, janë pjesë e jetës, e jetës së përditshme. Kjo është arsyeja pse, ekziston një ndjenjë respekti të thellë kur një person vjen këtu. Jo nga formaliteti, por nga bindja. Më vjen keq që propaganda që ndjek maqedonishten gjatë gjithë historisë nuk ju anashkaloi. I patë, i ndjetë, i jetuat, përmes zëvendësimeve, përmes presioneve, përmes përpjekjeve të heshtura, por këmbëngulëse për të tronditur atë që është e juaja. Por edhe më shumë, jam krenar që nuk u nënshtruat. Nuk pranuat harresën e rehatshme. Nuk u turpëruat nga vetja. Nuk lejuat askënd të përcaktonte identitetin tuaj për ju. Dhe për këtë ju përkulem, tha Kryeministri..

Mickoski theksoi se një vend tregon pjekurinë e tij përmes mënyrës se si i trajton ata që nuk janë në qendër të tij dhe shtoi se sot ata duan të tregojnë se po mësojnë nga e kaluara.

Që duam të krijojmë një marrëdhënie të re me ju, jo deklarative, jo simbolike, por reale. Me mbështetje që do të shihet, me bashkëpunim që do të ndihet dhe me vëmendje që nuk do të zbehet menjëherë pas këtij takimi. Jam i vetëdijshëm se jeta e përditshme këtu sjell sfidat e veta. Por jam gjithashtu i bindur se ka një të ardhme për Pustecin. Ka një të ardhme për çdo fëmijë që mëson në gjuhën e tij amtare, për çdo familje që dëshiron të qëndrojë këtu, për çdo të ri që beson se ia vlen të qëndrosh vetvetja dhe vetja jote. Prandaj, si Qeveri, kemi përgjegjësi të jemi mbështetës. Në arsim, në kulturë, në zhvillimin ekonomik, në të gjitha format e bashkëpunimit ndërkufitar. Jo si një favor, por si një detyrim. Jo sepse dikush po na bën presion, por sepse ne besojmë se është e drejtë, shtoi Mickoski.

Ai theksoi se dëshiron që të rinjtë e Pustecit të rriten me një ndjenjë përkatësie që nuk bazohet në frikë, por në vetëbesim.

Dua që çdo prind këtu ta dijë se ia vlen t’i mësosh fëmijës së tij gjuhën e tij amtare. Dua që ne të krijojmë kushte për një jetë më të mirë këtu, jo me fjalë boshe, por me rezultate të dukshme. Ky nuk është takimi i fundit. Ky është i pari nga shumë të tjerë. Sepse puna jonë sapo ka filluar. Nuk jemi këtu vetëm për biseda. Jemi këtu për një marrëdhënie që do të ndërtohet çdo ditë, me projekte, me programe, me politikë që do t’ju arrijë, ashtu siç ka arritur tek ne këmbëngulja juaj. Prandaj, le të dëgjohet qartë: Ky nuk është kufi – ky është një marrëdhënie. Kjo nuk është distancë – kjo është afërsi. Kjo nuk është një shënim në raportin e dikujt – ky është një kapitull në historinë tonë kombëtare, theksoi Mickoski.