Në Maqedoni kemi parë prej kohësh se si njerëz të caktuar, të mbështetur nga fondet e huaja, sigurojnë një jetë komode duke u paraqitur si mbrojtës të demokracisë.

I dëgjuam të flisnin për “rrezikun” e VMRO-DPMNE-së, duke i bindur diplomatët e huaj se ekzistonte një lloj fronti antievropian, kur në fakt e vërteta e vetme ishte se ishte projekti i tyre më fitimprurës.

Me vite na u shit narrativa se LSDM-ja dhe “analistët” e tyre ishin të vetmit që e çuan Maqedoninë në rrugën e duhur, ndërsa kushdo që mendonte ndryshe shahej si “i rrezikshëm”, “antiperëndimor” apo “retrogradë”.
Por çfarë qëndronte në të vërtetë pas kësaj historie?
Paratë.

Para për “projekte”, për dalje në media, për kërkime që tregonin gjithmonë se çfarë ishte marrë vesh paraprakisht.

Pse ishte VMRO-DPMNE në shënjestër konkretisht?
Jo sepse në fakt ishin “antiperëndimorë”, por sepse ishte mënyra më e lehtë për të tërhequr fonde.
Nëse u thoni të huajve se në Maqedoni ka kërcënim, do të merrni një projekt për “edukim demokratik”.
Nëse e përshkruan VMRO-në si problem, do të fitosh edhe një mbështetje tjetër për “forcimin e kapaciteteve demokratike”.

Por realiteti del gjithmonë në sipërfaqe.
Sot, kur erërat politike në Uashington janë zhvendosur, nuk ka më para për historitë e vjetruara të këtyre “ekspertëve”. Askush nuk dëshiron të dëgjojë më të njëjtët njerëz që përsërisin të njëjtën fjali për dy dekada.

Dhe tani që burimi i financimit po thahet, po shohim që edhe ato të zhduken dalëngadalë. Nuk janë në media, nuk janë me analiza të reja, nuk janë me “deklarata të shqetësuara” për demokracinë. Dhe arsyeja është e thjeshtë gjithçka që ata bënë, e bënë për interes personal.

Për Ordanoskin dhe të tjerët si ai, shqiptarët ishin vetëm një maskë për të gllabëruar më shumë para dhe më shumë projekte. Ata ishin gjithmonë në anën e shërbimeve partiake që flisnin për shqiptarët, jo për shqiptarët.
Ata kanë një ndërgjegje totalitare.

Më qartë shihet tani që burimet janë tharë.