Përmes pikturave të mia dua të shtoj pak dritë, shpresë dhe gëzim në jetën e njerëzve. Më bën të ndihem mirë kur njoh që arti im i bën njerëzit të lumtur. “Kjo më mban të ditur se arti im mund të flasë, frymëzojë ose thjesht të bëjë dikë të ndjehet i lumtur,” u shpreh dr.Dita Starova Qerimi, artiste dhe drejtore e Galerisë Nacionale.

Këto ditë, ju po i prezantoheni publikut me 15 vepra të reja të ekspozuara në KIC. Cila është teknika në të cilën janë bërë dhe çfarë i lidh këto punë?

Në Qendrën Kulturore-Informative në Shkup prezantoj veten me një cikël të ri tematik të fotografive – lulekuqe. Lulëkuqet janë bërë në një stil figurativ dhe abstrakt me akrilik në pëlhurë. Marc Chagall, piktori im i preferuar dhe magjistari i ngjyrave, tha se “arti i madh vazhdon natyrën”. Mbase vetëm një lule fsheh sekretin e ekzistencës. Në projeksionin tim artistik, lulëkuqja më frymëzon me kodin e saj shumëplanësh, mbase më afër të treguarit për fatin njerëzor. Nuk ishte e lehtë të zbulohej përmes një vizioni pikture thënia kuptimplotë e lulekuqes …

Ekspozita, siç thoni ju dhe siç mund të shihet qartë në shikim të parë, është e frymëzuar nga lulëkuqja

Në karrierën time të pikturës, unë u sfidova më së shumti nga “gjuha e ngjyrave”, dhe ndoshta mbi të gjitha, nga ngjyra e kuqe, e cila ka kristalizimin e saj në lulekuqe. Dihet që 400 hije të kuqe janë vërejtur, si rrallë ndonjë tjetër. Është një sfidë e madhe – të kërkosh ngjyrën e duhur të kuqe. Lulëkuqja me magji e përmban atë në disa nuanca. Lulëkuqja gjithashtu mund të konsiderohet si një nga tregimet më të mëdha të fatit njerëzor. Që kur isha fëmijë në Paris, kur bëja hapat e mi të parë në pikturë, pa menduar se do të bëhej ndjekja ime profesionale, duke kopjuar vepra nga piktorë të njohur në një studio parisiene, unë veçanërisht admiroja fuqinë e impresionistëve (veçanërisht Monet) për ata përjetojnë magjinë e ngjyrave, të zëvendësimit të tyre me lule autentike, duke shprehur disponime komplekse njerëzore. Ndoshta mes tyre ishte lulëkuqja me shpirtin e saj

Por a kishte ndonjë arsye të menjëhershme për të vendosur që lulëkuqja duhet të ishte motivi për një ekspozitë të tërë tematike?

Poeti i madh francez Eugene Gilwick tha se për të “është më emocionuese të udhëtosh rreth një guralecë në oqean sesa të udhëtosh nëpër Indi”. Sigurisht, ky është rrugëtimi artistik i poetit. Ishtë e ngjajshme me zbulimin e udhëtimit të lulekuqës nëpër kohë. Mora një impuls të fortë për të kërkuar shprehjen pikturuese të lulëkuqes pasi lexova këngën “Lulëkuqe” nga Aleksandar Stavre Drenova Asdreni, një shkrimtar i shquar shqiptar nga rilindasit. Kënga është një margaritar i vërtetë artistik, përmes së cilës tregohet historia universale e njeriut, e një kombi. Nuk mund të ketë pasur një rast më të madh

Kur u bënë punimet për këtë ekspozitë?

Kam pasur dëshirë të përcjell sekretin e lulekuqeve në pëlhurë, frymëzuar nga leximi i poezisë”Lulëkuqe” nga Asdreni, por puna për pikturat u zhvillua gjatë “karantinës” në prill, pikërisht kur lulëkuqet lulëzojnë dhe fushat janë përmbytur me to. I pashë ato “ngjyrat e kuqe” si sy të ndritshëm të shpresës në këto kohë të vështira …

Që nga viti 2015 ju jeni drejtore e Galerisë Nacionale të Maqedonisë, por a keni mundësi të krijoni dhe t’i përkushtoheni artit?

Nuk është e lehtë të drejtohet një institucion pasi të jetë imponuar ritmi i ekspozitave në tre objekte. Si artist, përballem me sfida të ndryshme nga aspekti artistik që është më afër meje, pastaj nga aspekti i ruajtjes së trashëgimisë kulturore, duke pasur një koleksion të madh dhe të pasur të gjigantëve maqedonas, por edhe nga një organizativ, që do të thotë të përballesh me çështje ekonomike dhe ligjore. Por të gjitha kapërcehen lehtësisht, kur me ekipin kompleks, qëllimi kryesor është përparimi i institucionit që do të jetë një shtyllë në kulturë.

Keni 14 ekspozita individuale dhe mbi 50 ekspozita grupore pas vetes. Cila është preokupimi juaj si artist, çfarë ju motivon, çfarë ju udhëheq?

Ekziston një mendim nga Tony Cade Bambara: “Roli i artistit është ta bëjë revolucionin të papërmbajtshëm”. Kohët e fundit, kjo është bërë një motivues i madh për krijimin. Piktura për mua është në vetvete një motivim, i njohur, ngushëllues dhe i natyrshëm. Përmes pikturave të mia dua të shtoj pak dritë, shpresë dhe gëzim në jetën e njerëzve. Më bën të ndihem mirë kur njoh që arti im i bën njerëzit të lumtur. Duke u lidhur, unë dua të ekspozoj artin tim dhe nga atje të lidhem me shikuesit. Kjo më bën të mos e di që arti im mund të flasë, frymëzojë ose thjesht të bëjë dikë të ndihet i lumtur.

Po kalon një vit i vështirë, por njerëzimi nuk di se çfarë të presë vitin e ardhshëm. Si artiste, femër, ku e shihni shpresën në shoqëri? Në solidaritet, në vakcinë, në njerëzim,… apo…?

Muajt e fundit kanë qenë vërtet emocionues. Ishte dhe është ende një sfidë të përqendrohesh në çdo gjë përveç covid-19 dhe pasigurisë përreth situatës aktuale. Por një gjë që mbetet është aftësia që arti të jetë terapeutik dhe emocionues. Më shumë se kurrë, ne shohim artistë që punojnë në solidaritet në vetmi – duke ndarë burime, sfida për të vazhduar këto rrjedha krijuese dhe shfaqje vizuale, dhe për të na mbajtur të lidhur. Me gjithë atë që thuhet, disa ditë mund të jenë më të vështira se të tjerat. Të gjithë kemi nevojë për disa fjalë inkurajimi për të na ndihmuar në këto kohë të vështira. Sigurisht që jemi të mbingarkuar me informacione të përditshme për pasojat e rënda, por gjithashtu dëgjojmë një lajm të mirë se vaksina më në fund është e sigurt. Por si vajzë, grua, nënë, me angazhime të gjera profesionale, shoh shpresë duke menduar se kjo gjendje, nëse jemi të disiplinuar, është e përkohshme. Ditët e vështira pasohen nga ato të bukurat, sipas një proverbi të vjetër arab.